ຈາກປີ 2019 ທີ່ທົ່ງໄຫຫີນ ໄດ້ກາຍເປັນແຫຼ່ງມໍລະດົກໂລກຂອງອົງການ UNESCO ແຫ່ງທີ 3 ຂອງປະເທດລາວ ຖັດຈາກເມືອງຫຼວງພະບາງ ແລະ ວັດພູຈຳປາສັກ ກໍຍິ່ງເພີ່ມຄວາມດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດມາຢ້ຽມຢາມຫຼາຍຂຶ້ນ ແຕ່ມີຈຳນວນລົດລົງໃນຕົ້ນປີ 2020 ເນື່ອງຈາກໂຣກລະບາດໂຄວິດຈົນມາປັດຈຸບັນ.
“ທົ່ງໄຫຫີນ” ເປັນຫີນທີ່ມີລັກສະນະເປັນຮູບຊົງຕັ້ງຢູ່ເປັນກຸ່ມ ປະກອບມີໄຫຫີນທັງໝົດ 1,325 ໜ່ວຍ ຕັ້ງຢັ່ງຢາຍສະຫງ່າງາມຢູ່ບໍລິເວນພື້ນທີ່ຕອນເໜືອຂອງສາຍພູຫຼວງ. ທົ່ງໄຫຫີນດັ່ງກ່າວ, ແຕ່ລະກຸ່ມຈະປະກອບມີຕັ້ງແຕ່ໜຶ່ງຮ້ອຍຫາສີ່ຮ້ອຍກວ່າໜ່ວຍ ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຕັ້ງຢູ່ຕາມຈຸດໂນນພູ, ເນີນພູ ແລະ ສັນພູ
ຕາມປະຫວັດສາດແລ້ວ, ພື້ນທີ່ບໍລິເວນທົ່ງໄຫຫີນນີ້ ເຄີຍເປັນເສັ້ນທາງລຳລຽງທີ່ສະດວກສະບາຍສຳລັບການຄ້າ ເຊິ່ງເລີ່ມຕັ້ງແຕ່ອ່າວຕົງແກງຜ່ານເຂົ້າໄປແຜ່ນດິນໃຫຍ່ຂອງທະວີບອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ຈົນກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງເສັ້ນທາງການຄ້າທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງອາລະຍະທຳອັນເກົ່າແກ່ຂອງລາວ, ໄທ, ຫວຽດນາມ ກັບວັດທະນະທຳຕ່າງໆຈາກດິນແດນທີ່ຫ່າງໄກ.
ອາລະຍະທຳດັ່ງກ່າວໄດ້ສ້າງໄຫຫີນ ແລະ ອານາຈັກພວນ ທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງເຄີຍຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຢູ່ເທິງທີ່ຕັ້ງຂອງທົ່ງໄຫຫີນແຫ່ງນີ້ ເຊິ່ງປັດຈຸບັນເປັນດິນແດນຂອງຊຽງຂວາງ ເຊິ່ງການກຳເນີດ ແລະ ສິ້ນສຸດຂອງບັນພະບຸລຸດຜູ້ທີ່ສ້າງທົ່ງໄຫຫີນນີ້ຍັງບໍ່ຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນເທື່ອ ເຊິ່ງຄວາມຮຸ່ງເຮືອງຂອງອານາຈັກພວນນັ້ນກໍຖືກພວກຫໍ້ມາຮຸກຮານເອົາສິ່ງທີ່ມີຄ່າໄປໃນຕອນທ້າຍສະຕະວັດທີ 19
ຈາກການຄົ້ນຄວ້າຂອງທ່ານນາງ ມາເດີແລັງ ໂຄລານີ, ນັກທໍລະນີວິທະຍາ ແລະ ນັກບູຮານຄະດີຊາວຝຣັ່ງ ຜູ້ນຳພາການຄົ້ນຄວ້າດ້ານວິທະຍາສາດຄັ້ງທຳອິດໃນຊຸມປີ 1930 ເຊິ່ງທີມຄົ້ນຄວ້າໄດ້ສຶກສາຄົ້ນຄວ້າສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນໄຫຫີນ ແລະ ຮ່ອງຮອຍຕ່າງໆບໍລິເວນອ້ອມແອ້ມໄຫຫີນ ເຮັດໃຫ້ລາວຄົ້ນພົບກະດູກຂອງມະນຸດ.
ລາວສຳຫຼວດເຫັນຖ້ຳແຫ່ງໜຶ່ງບໍລິເວນໃກ້ຄຽງ ແລະ ພົບຫຼັກຖານບູຮານຄະດີທີ່ເປັນຂໍ້ມູນທີ່ຊ່ວຍພິສູດສົມມຸດຖານຂອງລາວວ່າ ເປັນບ່ອນເຜົາສົບຄົນຕາຍ ເຊິ່ງລາວໄດ້ສັນນິຖານວ່າ ປະຊາຊົນໄດ້ນຳເອົາສົບຄົນຕາຍມາເຜົາຢູ່ຖ້ຳທີ່ໃກ້ທົ່ງໄຫຫີນແຫ່ງທີ 1 ແລະ ນຳເອົາກະດູກໄປບັນຈຸໄວ້ຢູ່ໃນ ແລະ ອ້ອມແອ້ມໄຫຫີນ
ແລະ ການຄົ້ນຄວ້າໃນຍຸກປັດຈຸບັນ ເຊິ່ງໄດ້ດຳເນິີນການຄົ້ນຄວ້າມາຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນປີ 1990 ກໍໄດ້ຢັ້ງຢືນວ່າສິ່ງທີ່ພົບເຫັນສອດຄ່ອງກັບທິດສະດີຂອງທ່ານນາງໂຄລານີ ຄືໄຫຫີນຖືກສ້າງຂຶ້ນມາ ເພື່ອເປັນສິ່ງບັນຈຸຊາກສົບຄົນຕາຍ.
ການຄົ້ນຄວ້າໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມານີ້ ໄດ້ໃຫ້ທັດສະນະວ່າ ໄຫຫີນດັ່ງກ່າວຂຶ້ນໃຊ້ເປັນສິ່ງບັນຈຸສົບຄົນຕາຍຈົນກວ່າຊາກສົບນັ້ນຈະເປື່ອຍແລະ ແຫ້ງ, ສ່ວນກະດູກຈະຖືກນຳໄປຝັງຢູ່ໃກ້ກັບບໍລິເວນໄຫຫີນນັ້ນ.
ສ່ວນການຄົ້ນຄວ້າຂອງທ່ານນາງ ໂຄລານີ ກ່ຽວກັບກະດູກສົບທີ່ຖືກເຜົານັ້ນອາດເປັນການສັນນິຖານເຖິງການນຳໃຊ້ໄຫຫີນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສຸສານຂອງຄົນໃນສະໄຫມນັ້ນ. ໄຫຫີນບາງໜ່ວຍມີຂະໜາດ ແລະ ຊ່ອງຫວ່າງເປີດທີ່ນ້ອຍນັ້ນ ສັນນິຖານວ່າໃນຍຸກຕໍ່ມາອາດຈະຍ້ອນບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງບັນຈຸສົບຄົນຕາຍທັງໝົດໄວ້ໃນໄຫ ແຕ່ໃຊ້ສະເພາະບັນຈຸອັດຖິຂອງຜູ້ຕາຍເທົ່ານັ້ນ.
ແນວໃດກໍຕາມ ໃນໄລຍະຜ່ານມາ ເຖິງແມ່ນວ່າສະພາບແວດລ້ອມທາງທຳມະຊາດ ແລະ ສັດສາວາສິ່ງຈະເປັນສາເຫດໜຶ່ງທີ່ທຳລາຍ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ໄຫຫີນແຕກຕ່າງຫັກບາງສ່ວນກໍຕາມ ແຕ່ໄຫຫີນໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນໄລຍະການບຸກໂຈມຕີຂອງຫໍ້ ແລະ ໃນສົງຄາມອິນດູຈີນ ແຕ່ວ່າການຖືກປ່ອຍປະລະເລີຍ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ຈາກພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງໃນໄລຍະຜ່ານມານັ້ນເປັນປັດໄຈສຳຄັນອັນໜຶ່ງທີ່ເປັນຄວາມສ່ຽງ ແລະ ໄດ້ທຳລາຍໄຫຫີນບາງສ່ວນ
ຄວາມສ່ຽງອີກອັນໜຶ່ງກໍຄືການນຳເອົາໄຫຫີນໄປໝຸນໃຊ້ ຫຼື ນຳໃຊ້ພື້ນທີ່ບໍລິເວນທົ່ງໄຫຫີນ ທີ່ບໍ່ຖືກກົດໝາຍ ລວມໄປເຖິງການປະພຶດຕົວທີ່ບໍ່ເໝາະສົມຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວກໍເປັນສາເຫດອັນສຳຄັນ.
ນອກຈາກນັ້ນ, ໃນຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ ແຂວງຊຽງຂວາງໄດ້ມີການພັດທະນາ ແລະ ຂະຫຍາຍຢ່າງວ່ອງໄວ ໂດຍສະເພາະແມ່ນການສ້າງຖະໜົນຫົນທາງ ແລະ ກິດຈະກຳການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ຕ່າງໆນັ້ນບາງຄັ້ງຍັງມີຜົນກະທົບ ແລະ ທຳລາຍໄຫຫີນບາງໜ່ວຍ
ແຕ່ປັດຈຸບັນ ຫຼັງຈາກທີ່ທົ່ງໄຫຫີນໄດ້ຮັບສະຖານະກາຍເປັນສະຖານທີ່ມໍລະດົກໂລກຂອງ UNESCO ທາງພາກສ່ວນຕ່າງໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກໍຍິ່ງໄດ້ເຂົ້າມາເບິ່ງແຍງທົ່ງໄຫຫີນດັ່ງກ່າວຫຼາຍຂຶ້ນຫຼາຍ
ພາບ: LaoX Team
ຂໍ້ມູນ:
- ພະແນກຖະແຫຼງຂ່າວ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວແຂວງຊຽງຂວາງ
- ສູນວາງສະແດງສິ່ງເສດເຫຼືອສົງຄາມ ແລະ ຂໍ້ມູນຂ່າວສານການທ່ອງທ່ຽວ
ຕິດຕາມຂ່າວທັງໝົດຈາກ LaoX: https://laox.la/all-posts/
